συμφιλιωση με την κατοχη
Επιστρέφοντας σήμερα από το διήμερο εκδηλώσεων της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ και Σολωμού, παρά την κούραση της ημέρας θέλησα να γράψω για να βγάλω την αγανάκτησή μου για κάποια γεγονότα που βίωσα σήμερα. Στόχος της φετινής πορείας ήταν να καταδείξει ότι το πολυτιμότερο αγαθό που είναι η ελευθερία,δεν υπάρχει στον τόπο μας και ότι έστω και αν τα οδοφράγματα θεωρητικά έχουν ανοίξει η "ελευθερία" αυτή είναι υπό περιορισμούς. Απόφαση των διοργανωτών ήταν να αποκοπεί η διέλευση στα οδοφράγματα συμβολικά για λίγη ώρα. Φτάνοντας λοιπόν στο οδόφραγμα της οδού Λήδρας και μη φορώντας σήμερα τη φανέλα της πορείας, ήμουν σε θέση να ακούσω τα σχόλια του κόσμου ανάμεσα στο πλήθος.
Μπορώ να σας πω ότι οι ξένοι τουρίστες παρά τη δυσφορία που έδειξαν αρχικά για την αναμονή 40 λεπτών μέχρι να τελειώσει η διαμαρτυρία για να περάσουν στα κατεχόμενα, όταν τους εξηγούσαμε τους λόγους αρκετοί από αυτούς ένιωσαν συμπάθεια για το πρόβλημά μας και έδειξαν κατανόηση. Σε αντίθεση δυστυχώς με τους πλείστους συμπολίτες μας, που ένιωσαν τόση έντονη δυσφορία που πολλοί έκαναν προκλητικά σχόλια του στυλ "αμα θέλετε να κάνετε τη διαμαρτυρία σας να την κάνετε αλλού και να μην μας εμποδίζετε εμάς να κάνουμε ό,τι θέλουμε" και άλλοι, ήταν απλά αρκετό να δεις το ζωγραφισμένο ύφος στο πρόσωπό τους.
Ένας γύρισε να πει "εγώ πολέμησα το 1974" και όταν μου ξέφυγε και είπα "τότε έχεις κάθε λόγο να μην πηγαίνεις", μια διερχόμενη από τα κατεχόμενα κυρια με το σύζυγό της γυρνά και του λέει θιγμένη "εν για μας που μιλα". Να σκέφτομαι να της απαντήσω και αυτής "απού έσσει μύγα μουγιάζετε" αλλά έσκασα. Στον επόμενο όμως δεν άντεξα με την αναίδειά του "και πόση ώρα δηλαδή θα περιμένουμε". "Εγώ περιμένω 40 χρόνια για να πάω φίλε μου σπίτι μου, εσένα πειράζει σε να περιμένεις 40 λεπτά", του απάντησα.
Δεν άντεξα, γιατί με έπιασε το παράπονο. Και εγώ θέλω να πάω, αλλά θέλω να μπω της πόρτας του σπιτιού μας με το κλειδί στο χέρι, όχι να πάω για να μου ανοίξει άλλος και να μου μου πει στην καλύτερη των περιπτώσεων κοπιάστε να σας κεράσω καφέ. Και εγώ θέλω να πάρω τα μωρά μου να πάω να κολυμπήσω στη θάλασσα δίπλα από το πατρικό του άντρα μου στον Καραβά, να πάω να ανάψω ένα κερί στον Απόστολο Ανδρέα, να κάτσω στις κερκίδες στο θέατρο της Σαλαμίνας... να σκαρφαλώσω στο πιο ψηλο σημείο στον Άγιο Ιλαρίωνα και να δω την θέα από εκεί.
Θέλω να πάω, ένας Θεός ξέρει πόσο θέλω να πάω...και όμως δεν μπορώ. Δεν μπορώ να σταθώ κάτω από την τουρκική σημαία ωσάν να μην συμβαίνει τίποτε (άστε κάποιους επώνυμους κιόλας που βγάζουν και φωτογραφίες για να τις αναρτούν με καμάρι στο facebook) και να δείξω την ταυτότητά μου, στον εισβολέα, σε αυτόν που κατέχει παράνομα τη γη μου, για να του ζητήσω την άδειά του. Όχι, θέλω να πάω ελεύθερη. Δεν λέω, κάποτε και εγώ μπορεί να λυγίσω για αυτό μπορώ να δικαιολογήσω μερικώς κάποιους ανθρώπους.
Έχω συνειδητοποιήσει όμως σήμερα με τις συμπεριφορές που είδα ότι το άνοιγμα των οδοφραγμάτων δεν εξυπηρετεί παρά στο να βοηθά να εδραιώνεται η κατοχή γιατί κάποιοι έχουν πλήρως συμφιλιωθεί πια με αυτήν... και προτού σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι εσείς θέλετε να κλείσουν τα οδοφράγματα για να είμαστε εμείς ποτζεί και εσείς ποδά, σπεύδω να τους απαντήσω: για αυτό θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για μια πατρίδα ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ, ΓΡΑΜΜΕΣ,ΦΥΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΣΥΡΜΑΤΟΜΠΛΕΓΜΑΤΑ για να μην είναι εκείνοι ποτζεί και εμείς ποδά! Καλή λευτεριά πατρίδα μου... κάνε ακόμα λίγη υπομονή. Έχει ακόμα πολύ κόσμο που αντιστέκεται στην κατοχή.Δεν θα συμφιλιωθεί ποτέ με αυτήν.
