για τον Δωρο...
45 χρόνια πέρασαν. Παράδοξο μου φαίνεται.Περισσότερα χρόνια πέρασαν, από τα δικά του χρόνια όταν έφυγε. Ήταν 30 Αυγούστου 1974 όταν οι φασίστες αποφάσιζαν ότι η αντίσταση έπρεπε να σιγάσει. 30 Αυγούστου, 30 συμπτωματικά όσα και τα χρόνια του Δώρου Λοϊζου. Τα πυρά στόχευαν τον Βάσο Λυσσαρίδη, πρόεδρο τότε της ΕΔΕΚ. Ο Δώρος Λοϊζου ήξερε ότι ήταν επικίνδυνο να ήταν κοντά του. Ο ίδιος είχε εκτιμήσει άλλωστε, ότι θα προσπαθούσαν να τον σκοτώσουν. Για αυτό και ΕΠΕΛΕΞΕ να παραμείνει δίπλα του. Ήταν γεννημένος ποιητής, οι ποιητές δεν δειλιάζουν. Ξέρουν ποιο είναι το τέλος τους, το διαισθάνονται. Όπως έγραψε και στο ποίημα του για τον αγαπημένο του ποιητή Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα "Άβε, Μαρία, προσευχήσου για όλους εμάς τους αθώους Φεντερίκους, που μας σκοτώνουν έτσι τυχαία, δήθεν κατα λάθος".
Έφυγες τελικά, όπως εσύ επιθυμούσες Δώρο. Φωτοδότησες με το παράδειγμά σου στη ζωή στέλλοντας το μήνυμα ότι "Πάντως εμείς θα τους αντισταθούμε. Όποιοι κι αν είναι. Όσο δυνατοί κι αν είναι".
Και αν νόμιζαν πως ξεμπέρδεψαν τόσο εύκολα μαζί σου, οι στίχοι στο ημερολόγιο σου, τους διαψεύδουν. Τους διαβάζω, σε σκέφτομαι και μετά χαμογελώ γιατί ξέρω πως "κάπου στην άκρη των χειλιών σου θα ενεδρεύει πάντα μια ιδέα χαμόγελο"
"Επτά φορές γεννήθηκα,
επτά φορές με θάψαν,
μα τ' οραμα μένει αστείρευτο
και η ψυχή μου στ' άστρα".
Φάρος λοιπόν, για να μας καθοδηγεί το φωτεινό σου αστέρι. Και όταν σε αναζητούμε ξέρουμε πως "ξαγρυπνάς ακόμα φρουρός στις αυλάδες του κόσμου, με την αλήθεια για όπλο και τους στίχους φυσέκια".
"Μπορείς να κοιμηθείς με χαμόγελο, τα όνειρά σου, αίμα μου".
