Μια καναδη με τους μοτοσικλετιστες
Πριν από λίγη ώρα έλαβα με έκπληξη στα μαιλ μου, ένα μήνυμα με ευχαριστίες και ένα σύνδεσμο να επισυνάπτεται. Πρόκειται για το άρθρο μιας καναδής δημοσιογράφου που έτυχε να γνωρίσω τη δεύτερη μέρα των εκδηλώσεων εις μνήμη των Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού τον Αύγουστο.
Ήταν αυτή η αιτία που αγανακτισμένη εκείνη την μέρα έγραψα στον τοίχο μου ένα κείμενο για να βγάλω από μέσα μου όλα εκείνα τα συναισθήματα της ημέρας, μα πάνω από όλα για να εκφράσω την πικρία μου γιατι οι ξένοι έδειξαν κατανόηση για την ειρηνική μας διαμαρτυρία και το συμβολικό κλείσιμο του οδοφράγματος, ενώ οι δικοί μας όχι μόνο κατανόηση και σεβασμό προς τα μέλη των οικογενειών των Ισαάκ και Σολωμού που ήταν εκεί δεν έδειξαν, αλλά κάποιοι μέχρι μια εφημερίδα πήραν τηλέφωνο όπως έγραψε δημοσιογράφος της για να διαμαρτυρηθούν.
Λίγες μέρες μετά, με έκπληξη η Becky επικοινώνησε μαζί μου για να με ρωτήσει αν θα μπορούσα να τις απαντήσω σε κάποιες επιπρόσθετες ερωτήσεις και αν θα μπορούσε να δημοσιεύσει τη φωτογραφία μας μαζί. Η απάντησή μου ήταν πολύ ευχαρίστως. Σήμερα λοιπόν έλαβα σε μήνυμα το άρθρο της. Το δημοσιεύω απλά για να πω ότι αν αποφασίσουμε κάποια στιγμή επιτέλους να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους ότι δηλαδή το κράτος μας είναι υπό κατοχή, ότι θέλουμε μια λύση που να προνοεί την ύπαρξη ενός φυσιολογικού κράτους όπου όπως σε κάθε Δημοκρατικό πολίτευμα η πλειοψηφία αποφασίζει με σεβασμό πάντα στα δικαιώματα όλων, όπου δεν θα στερείται κανεις των βασικών ανθρωπίνων ελευθεριών όπως το δικάιωμα της ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης, τότε ΔΥΣΚΟΛΑ θα βρεθεί κάποιος που θα σου πει ότι είναι παράλογα αυτά που ζητάς γιατί ούτε ο ίδιος δεν θα ήθελε να ίσχυε το αντίθετο στο δικό του κράτος. Τέλος, το δημοσιεύω λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Becky που μπήκε στον κόπο να ρωτήσει, να ερευνήσει, να ψάξει, να ενημερωθεί.
διαβάστε στο Link το άρθρο της Becky και τη δική της οπτική γωνία
