Οι αναμνησεισ απο το οδοφραγμα
Μια φωτογραφία αλλά και η ανάρτηση "Περί Οδοφραγμάτων του φίλου Λάζαρου Μαύρου" στάθηκαν η αφορμή για να γράψω και εγώ για τις δικές μου αναμνήσεις από το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Δεν ήξερα ποια ακριβώς δύναμη ήταν εκείνη που επαίρνε συνέχεια εκεί στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Από τις πρώτες εκδηλώσεις που θυμάμαι ήταν το κλείσιμο του οδοφράγματος ως μέλος τότε της νεολαίας της ΕΔΕΚ. Γράφει στην ανάρτηση του ο φίλος Λάζαρος "εκεινο το οδόφραγμα, το είχε κλείσει επί σειρά ημερών, το 1986, με μαχητική μαζική της εκδήλωση η ΕΔΕΚ, με παρόντες εκεί στον δρόμο επικεφαλής, τον Βάσο Λυσσαρίδη και τον Τάκη Χατζηδημητρίου, ως εκδήλωση διαμαρτυρίας για την πραγματοποιούμενη εκείνες τις μέρες παράνομη επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού της Τουρκίας, Τουργκούτ Οζάλ στο ψευδοκράτος των στρατευμάτων του στα βόρεια σκλαβωμένα ελληνικά εδάφη της Κύπρου".
Συνεχίζοντας λοιπόν την εξιστορήση της συγκεκριμέηνς εκδήλωσης, θυμάμαι είχαμε μετακινήσει αρχικά κάτι ξύλινα παγκάκια που βρίσκονταν εκεί στο "σπίτι της Καρπασίας" και αφού μας τα σήκωσαν από τη μέση του δρόμου που τα είχαμε βάλει δεν μας έμενε άλλη λύση από του να ξαπλώσουμε καταγής για να εμποδίσουμε τη διέλευση των διπλωματών που μετέβαιναν στις κατεχόμενες περιοχές.
Τα επόμενα χρόνια ακολούθησε η εκστρατεία διαφώτισης από τις μανάδες των αγνοουμένων και το ΠΑΚ ανελλειπώς κάθε Κυριακή, που διατράνωναν ότι η μετάβαση των τουριστών στα κατεχόμενα αιμοδοτεί ένα παράνομο καθεστώς και δεν θα πρέπει να επιτρέπεται. Για το σκοπό αυτό, είχε ανοιχτεί ένα βιβλίο υπογραφών στο οποίο όσοι τουρίστες ερχόντουσαν εκεί, μετά την ενημέρωση που τύγχαναν από τις μαυροφορεμένες γυναίκες του οδοφράγματος, υπέγραφαν ότι δεν θα μετέβαιναν στα κατεχόμενα και στη συνέχεια έφευγαν με τα λεωφορεία τους. Στη συλλογή των υπογραφών καθοριστική μορφή υπήρξε η κ. Ελλη Σταύρου εκ της κατεχόμενης Κερύνειας που με τον δυναμισμό της αλλά και την καλή γνώση της αγγλικής αλλά και της γερμανικής γλώσσας, δεν υπήρχε περίπτωση τουρίστας να της αρνηθεί και να παει στα κατεχόμενα.
Ακολούθησαν οι διαδηλώσεις ως μαθήτρια πια στο γυμνάσιο όταν οι Τούρκοι κατακτητές συνέλαβαν τον Πέτρο Παπαλεοντίου και τον Νίκο Νικολάου. Νυχτοξημερώματα εκεί, μέχρι την απελευθέρωση του Πέτρου, τραγούδια, παλμός, μαχητικότητα των μαθητών.
Μετά, φοιτητές κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς η έγνοια να μας βρει ο νέος χρόνος στο οδόφραγμα ως δέσμευση ότι ακόμα και ένας χρόνος νέας σκλαβιάς εμείς θα είμαστε εκεί...
Τα χρόνια πέρασαν και μια μέρα του Απρίλη του 2003 ο Ραουφ Ντεκτάς αποφάσισε να ανοίξει τα οδοφράγματα. Θυμάμαι, τότε νοικιάζαμε ένα σπίτι κοντά στο "Γιώρκειο" που είναι σήμερα το Υπουργείο Υγείας. Έκανα τον απογευματινό περίπατό μου κοντά στον ποταμο, και όλα τα διερχόμενα αυτοκίνητα με ρωτούσαν "που είναι το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας". Γύρισα σπίτι κλαμένη ρωτόντας τον Γιάννη "καλά, αυτοί οι άνθρωποι πού ζουν, η μισή τους πατρίδα είναι υπο κατοχή και δεν ξέρουν που είναι το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας"..
Μετά και το "άσπρισμα" που έτυχε το κτήριο εκεί ώστε να υποδέχεται τους διερχομένους "ένθεν και ένθεν" του οδοφράγματος τουρίστες στην ίδια μας της πατρίδα με άδεια εισόδου από τον κατακτητή, δεν έβλεπα πια τον λόγο να πηγαίνω εκεί και να ματώνει η καρδιά μου από τον ξεπεσμό. Από την αξιοπρέπεια των μανάδων και το βλεμμα τους με την περηφάνια έναντι των διερχομένων, να βλεπεις επώνυμους και ανώνυμους να μεταβαίνουν για μπάνιο στην Κερύνεια... Καλή λευτεριά, γλυκια και όμορφη μου πατρίδα.
Στη φωτογραφία, από τα μαθητικά μου χρόνια στο οδόφραγμα, πλαι στη "μελλοντική" μου και αγαπημένη θεία Μαρούλλα, αφού μετά από δεκαπέντε χρόνια περίπου παντρεύτηκα τον αδελφότεκνό της που έχει και το ίδιο όνομα με τον μέχρι πρότεινος αγνοούμενο γιο της Γιαννάκη, ετών 14 το 1974, τα οστά του οποίου ανεβρέθηκαν το 2008. Δίπλα από την θεια Μαρούλλα, η αγαπημένη μου Ελενη από τον Αγιο Αμβρόσιο της Κερύνειας, που όταν πέθανε η γιαγιά μου, γύρισε και μου είπε "δες πόσες γιαγιάδες έχεις εδώ, οϊ να μου μαραζώνεις"...
Ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχούλα σου κ. Ελένη μου. Έφυγες και δεν κατάφερες να μάθεις τι απέγινε ο γιος σου, ο Δημήτρης σου.
